هنگامی که تیم ملی جودوی ایران موفق به کسب 7 سهمیه کامل برای حضور در المپیک 2004 آتن شد، در آن مقطع بسیاری عنوان کردند سهمیه کامل حضور در المپیک امتیاز خاصی نیست و مهم مدال‌آوری در عرصه این بازیهاست.

به گزارش خبرگزاری ورزش ایران (ایپنا)، جودوی ایران در المپیک 2004 آتن جزو معدود کشورهایی بوده که موفق به کسب تمامی سهمیه‌های رده مردان شد؛ موفقیتی که نه تنها به چشم نیامد بلکه دستمایه‌ای برای انتقادات فراوان نسبت به شکستهای متوالی نمایندگان ایران در المپیک شد.

این واقعیت که حضور پرتعداد ورزشکاران هر کشوری در المپیک به عنوان عالی‌ترین عرصه رقابت ورزشی و محلی برای تجلی دوستی و نمایش روح المپیک افتخاری بزرگ برای هر کشور محسوب می‌شود بر هیچ کس پوشیده نیست گرچه این افتخار اگر همراه با کسب مدال باشد به مراتب شیرین‌تر و دلچسب‌تر است.

واقعیت امروز جودو، رنکینگ ارائه شده توسط فدراسیون بین‌المللی جودو IJF شرایطی به مراتب متفاوت‌تر نه تنها باالمپیک 2004 آتن بلکه المپیک 2008 پکن را نشان می‌دهد.

تیم ملی جودوی ایران در المپیک پکن با 5 سهمیه به مصاف حریفان رفت  تا با توجه به جایگاه فعلی ملی‌پوشان در رنکینگ جهان کسب سهمیه در یکی،‌2 وزن المپیکی برایمان به یک رویا و آرزوی بزرگ تلقی شود.

تأمین منابع مالی لازم برای حضور تیم ملی در عرصه مسابقات متعدد بین‌المللی که دارای شاخصه امتیاز‌آوری برای کسب سهمیه المپیک 2012 لندن باشند به همراه نخبه‌پروری و تربیت و پرورش نسلی جدید از قهرمانان و مدال‌آوران از ضروریات و پیش‌فرض‌های کسب هرگونه موفقیت به قول معروف هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت! آیا تاکنون کاشته‌ای داشته‌ایم تا به نتایج آن بیندیشیم؟

فراموش نکنیم شاخص‌ترین ستارگان جودوی ایران به دلایل مختلف در عرصه المپیک موفق به مدال‌آوری شده‌اند و اینک که باز آسمانی خالی از ستاره یا حداکثر کورسوهایی در جودو روبرو هستیم، دیگر می‌توان به کسب حتی حداقل سهمیه المپیک اندیشید تا چه برسد به مدال‌آوری فکر کرد!

نباید از روبرو شدن با واقعیت‌ها طفره رفت در عین حال هرگز نمی‌گوییم در عرصه جودو برنامه‌ریزی نشده است.

بحث اصلی این است که با وجود شرایطی مانند کمبود اعتبارات مالی و عدم در اختیار داشتن ستارگانی بزرگ، جودوی ایران کیلومترها از رقابت با سایر حریفان عقب مانده است که نمونه آن را در رنکینگ جهانی جودوکاران ایرانی شاهد هستیم.