تاریخچه جودو

 

شعار جودو این بود:
Seriyoku-zenyo (بهره وری حداکثر)
Jita – kyoei (رفاه متقابل)

در این مقاله قصد داریم شما رو با رشته ایی ورزشی رزمی اشنا نمائیم که شاید بارها اسمش را شنیده باشید و مطالبی راجبش خوانده باشید هرچند هیچگاه مطلبی کامل و جامع راجبه این رشته ورزشی به زبان فارسی ارائه نشده است و جای خالی آن همواره احساس میشد(به همینگونه راجب دیگر رشته های رزمی)
در این مطلب که به جرات میتوان گفت جز کاملترین مطالب فارسی راجبه این رشته رزمی معروف است سعی دارد شما را با تاریخچه یکی از جذاب ترین و معروف ترین رشته های رزمی اشنا نماید که متاسفانه حتی کسانیکه در ایران در این رشته رزمی فعالیت میکنند با تاریخچه ان اشنائی مناسبی ندارند که همین مورد عاملی است که این رشته ورزشی در ایران با وجود معروفیت به اخر و عاقبتی نه چندان مناسب دچار شده است و بیشتر افراد فعال در این رشته از حداقل میزان اطلاعات عمومی راجبه این رشته برخوردارند به همین جهت در سری مقالاتی سعی میشود شما را هرچه بیشتر با این رشته ورزشی اشنا نمائیم به امید انکه روزی میهن عزیزمان در این رشته المپیکی که جز مهمترین رشته های المپیک محسوب میشود شاهد افتخارافرینی های گسترده باشیم و به تک ستاره ها و استعدادهای ناب اما محدود تکیه ننمائیم. 

ادامه مقاله در ادامه مطلب

در این مطلب ما با رشته رزمی جودو در خدمت شما عزیزان خواهیم بود.

یکی از فنون زیبای جودو به نام uchi_mata

جودو که اصالتی ژاپنی دارد در سال 1882 توسط دکتر جیگورو کانو (Jigoro Kano) ابداع شد.
استاد کانو خود استاد به تمام معنای سبک رزمی جوجیتسو بود که توسط کشاورزان ژآپنی و عامه مردم برا دفاع از خود در مقابل دزدان و راهزنان استفاده میشد، سبک رزمی جوجیتسو شامل تمام مبارزات با دست و پا و بی سلاح بود و از زمان امپراطوری های قدیمی چون شوگان ها رواج داشت و بیشترین کاربرد آن در مبارزات افراد ملقب به سامورائی بود زمانیکه بدون سلاح مبارزه میکردند تا اینکه با نزول امپراطوری شوگان و ظهور امپراطوری میجی(Meiji Restoration) عصر سامورائی ها هم به اجبار این امپراطوری رو به افول کشید و در این زمان بود که استاد دکتر کانو به فکر ایجاد سبک رزمی نوین برگرفته از روش رزمی جوجیتسو گرفت.
جوجیتسو(柔術) خود به معنای هنر ملایمت یا نرمی معنا می شود و جودو (柔道) که به خواست خوده دکتر کانو از جوجیتسو الهام گرفته شده است به معنای روش ملایمت یا نرمی معنا می شود.
باید گفت معانی بسیار مختلفی برا جودو بیان شده و در مقالات مختلف ژاپنی و.. نیز به بحث مفصل راجبه ریشه کلمه judo پرداخته شده است که در این مقاله از پرداختن به آن خودداری میگردد اما اصلی ترین معنی که برای جودو در نظر گرفته میشود روش ملایمت میباشد.
کلمه جودو (judo) هم ریشه است با جوجیتسو (jujutsu) در ju که به معنای ملایمت است اما اینکه بخواهمی ترجمه هر دو را یکی بدانیم اشتباه است.
اما استفاده از ju در ابتدای هنرهای رزمی اشاره صریحی است به روش نرم ، و اشاره دارد به این مورد که باید با استفاده از نرمی توان شکست دادن حریف را داشت یعنی با استفاده از قدرت خوده حریف و تطبیق با آن توانائی غلبه بر او را پیدا نمود.در جوجیتسو استاد کانو معتقد بود که این اصل صریح چندان وجود ندارد و جوجیتسو تکیه صرف دارد به قدرت فیزیکی و در این حالت حداکثر بهره وری وجود ندارد و به عبارتی جوجیتسو ورزش کسانی بود که برتری خاصی از نظر فیزیکی و... دارند(مضاف براینکه خوده استاد کانو با بنیه ضعیف توانست به شهرتی خاص در این رشته دست یابد اما با مطالعات گسترده اش بر روی فنون جوجیتسو به این نتایج رسید) جودو و جوجیتسو شباهت های بسیاری به هم دارند اما در واقع بین جودو و جوجیتسو تفاوت های قابل تاملی وجود دارد که یک نمونه از ان هدف از نامگذاری جودو توسط استاد کانو توجه به روحیات و اخلاقیات و احساس علاوه بر قدرت فیزیکی صرف که در جوجیتسو متدوال است میباشد.استاد کانو در سبک رزمی جودو سعی دارد افراد علاوه بر هنر جنگیدن هنر زندگی کردن و اخلاق و کنترل نفس را یاد بگیرند. به عبارتی جودو به زندگی فراتر از قدرت فیزیکی و اهداف ان چشم دوخته است و انتظار دارد بازدهی فراتر از یک فایتر(مبارز صرف) داشته باشد و همین عامل یکی از مواردی است که بین جوجیتسو و جودو تفاوت ایجاد میکند (علاوه بر تفاوت در نوع رزم)
شاید همین عامل باعث شد که بعدها در مبارزات جوجیتسو کاران و جودوکاها مبارز برتر جودوکاها باشد زیرا در اغلب مواقع جوجیتسو کاران بدون دقت به نکاتی چون هنر نرم و استفاده از قدرت حریف تنها با اتکا به قدرت شخصی خود به حریف حمله می نمودند که در اغلب مواقع با حرکات غیرمنتظره جودوکاها رو به رو میشدن به مانند مبارزه استاد تسونجیرو تومیتا با یک پلیس جوجیتسو کار که با وجود بزرگی جثه و قدرت زیاد جوجیتسو کار به دلایلی چون خشمگین شدن و عدم کنترل قدرت خویش بازنده میدان شد .
اما به واقع دکتر کانو که بود و چرا اندیشه هایش را در سبک رزمی نوین خود بنیان نهاد؟!

استاد کانو در سال 1860 در شهر ساحلی از Mikage در نزدیکی کوبه و استان هیوگو ژآپن متولد شد که بعد از 11 سال خانواده کانو به توکیو نقل مکان نمود .
یکی از نکات بسیار حیاتی و مهم از نظر هر علاقه مند به هنر رزمی این موضوع است که ایا در شخصی چون دکتر کانو توانائی خاص رزمی بوده که باعث شده وی این چنین زبده و ماهر گردد؟! ایا از بچگی او را به عنوان یک استعداد بزرگ شناخته اند؟! اگر اینگونه نبوده پس چرا این چنین بزرگ و شهیر است؟! چگونه توانسته هنری رزمی به این شهرت را تاسیس نماید و انرا این چنین در سرتاسر جهان بگستراند؟!
بسیاری از خود میپرسند چرا رشته رزمی جودو را باید انتخاب نمایند وقتی که میزان صدمات و اسیب دیدگی ها در صورت عدم اجرای دقیق فنون زیاد و خطرناک است؟!
عده ایی هم تنها جودو را رشته ایی برای افرادی با بنیه قوی می بینند و اشخاص با بنیه ضعیف را مورده استهزا قرار میدهند زیرا اعتقاد دارند جودو و کلا هنرهای رزمی رشته ورزشی مناسبی برای آنان نیست اما واقعیت و حقیقت چیز دیگری است.
دکتر جیگورو کانو شخصی است که از بچگی با ضعف بنیه شدید و بیماری های مداوم دست و پنجه نرم کرده به نحویکه هیچ ** او را به عنوان یک رزمی کار باور نداشته و حتی وزن استاد کانو در سنین نوجوانی به زحمت 45 کیلو میشد! اما این پسر توانا و با اراده تسلیم شرائط موجود نشد به خصوص که یک دوست خانوادگی آنان که عضو گارد شوگان ها بود به او نشان داد که حتی میتوان به جثه ایی ضعیف اما با تکنیکهای دقیق و مناسب شخصی را با جثه بزرگتر از خود شکست داد و از آن به بعد کانو امیدوار شد به عاقبت خویش در هنرهای رزمی به خصوص جوجیتسو و در سن 18 سالگی با کمک خانواده اش در مدرسه Tenjin Shinyo ryu جوجیتسو ثبت نام نمود(گفته میشود سبک رزمی جوجیتسو از سال 1532 تدریس میشده) . سبک رزمی جودجیتسو شامل چندین و چند رشته متفاوت بود مانند:
takenouchi - ryu ، jikishin - ryu ، kyushinryu ، yoshin - ryu ، mirua - ryu ، sekiguchi - ryu ، kito - ryu ، و tenshin - shinyo - ryu ؛
هرکدام از این رشته ها متصل به جوجیتسو بودن و هریک خاصیت خاص خودش را داشت، در این میان استاد کانو با کمک Fukuda Hachinosuke راه و روش Tenjin ryu Shinyo را برگزید تا به جسمی خوب و سالم دست یابد.در این سبک تاکید بیشتری میشد بر روی نرمی حرکات و حرکاتی چون قفل کردن وقلاب شدن، استاد کانو از استاد خویش فوکودای فقید تجارب گرانبهائی آموخت تا اینکه به ناگاه استاد فوکودا فوت نمود که همین عامل سبب شد دکتر کانو به زیر نظر استادی دیگر که اشنائی کاملی با فوکودای فقید داشته است برود و تجارب رزمی خود را زیر نظر این استاد تکیمل نماید.
به همین سبب کانو بعد از مطالعه در Tenjin Shinyo ryu به Kito ryu نقل مکان کرد و به سبک Tsunetoshi Iikubo پرداخت که این سبک بیشتر به ازادی عمل انتزاعی و روشهای فیزیکی متصل و تکنیکهای پرتابی پرداخته بود.
نکته جالب این است که استاد کانو حتی در شرائطی که پدرش از وی به دلیل وزن کم و مشکلات جسمی اش ناامید شده بود دست از تلاش برنداشت و حتی زمانیکه در یک مبارزه با یک دوست استادش به دلیل استفاده او از تکنیکهای ناشناخته بازنده شد دست به تصمیمی بزرگ زد و آن مطالعه گسترده بر روی فنون مختلف بود که همین امر سبب شد وی چندین و چند تکنیک جدید را اختراع نماید و نهایتا سبب ساز ابداع سبک نوین خود شد.
در این زمان بود که کانو به یک سری مطالعات گسترده راجبه سبکهای مختلف جوجیتسو (مانند: sekiguchi-ryu and seigo-ryu.) پرداخت و در این راه از کمک اساتید و نیز کتابهای خطی تاریخی استفاده نمود.
به جرات میتوان گفت همین مطالعات و پشتکار سبب شد که استاد کانو خود چندین تکنیک مفید رزمی را ابداع نماید همچون کاتا گوروما که خود ذکر میکند که از فنون کشتی غربی(منظور خاورمیانه) الهام گرفته است.(در زبان فارسی به فن کاتاگوروما تکنیک یک دست یک پا می گویند)
در حدود سال 1880 دیگر استاد کانو به مرز پختگی کامل رسیده بود به نحویکه از وی به عنوان یکی از اساتید برجسته جوجیتسو که میتواند هم جسم هم روح را به نحوی عالی اموزش دهد نام برده میشد اما استاد کانو به این امر به تنهائی اکتفا نکرد وی به فکر ایجاد سبکی کاملا جدید بود با الهام از جوجیتسو و نتیجه این شد که در سال 1882 وی سبک رزمی جودو را ابداع نمود، وی در این سبک حرکات خطرناک تر جوجیتسو را حذف و به جای انها از روشهای ملایم تر اما حرفه ایی تر و پربارتری استفاده کرد.(این قضیه چندین دلیل یکیش اینکه جوجیتسو به وحشی گری و خشونت حتی در نوع اموزش معروف شده بود مضاف براینکه امپراطوری شوگان دیگر وجود نداشت و جوجیتسو یکی از حامیان سرسخت خود را از دست داده بود و برای اعتلا و زنده ماندن ان راهی جز ایجاد سبکی جدید با روشی دیگر نبود)
جالب این است که در آن زمان این سبک استاد کانو را نه جودو بلکه جوجیتسو کانو یا جو کانو ! مینامیدن و به عبارتی این چنین متداول گشته بود تا اینکه استاد کانو با تاش طاقت فرسای خویش در راه شناساندن این سبک رزمی به دیگران نام جودو را نهادینه نمود.
وی در سال 1882 در سن 22 سالگی فنون جدیدی را مثل قلاب و ... وارد جودو کرد و فنون خطرناک مثل ضربات دست و پا را از که در جوجیتسو بود در روش رزمی جدید خویش به کاری وانهاد .
وی مدرسه رزمی خود را با نام کودوکان ایجاد کرد تا در آنجا شاگردان هم به مطالعه هم به اموزش فنون بپردازند و کودوکان خود به معنای جایی برای مطالعه روش میباشد و البته جودو را به معنای روش ملایمت و یا در معنای عمیق تر خود راه مهربانی میشود ترجمه نمود.

مجسمه استاد دکتر جیگورو کانو در بیرون مدرسه کودوکان

استاد کانو مدرسه رزمی خود را ملقب به کودوکان در معبد بودائی EishojI در توکیو ایجاد نمود.در این معبد معمولا پلیسهای محلی برای تمرین پیشرفته تر در مورده جوجیتسو گرد هم می امدن و همین عامل بارها سبب زورآزمائی میان شاگردان استاد کانو مانند استاد تومیتا و سایگو با افراد جوجیتسو کار شد که عاقبت اکثر انها شکست جوجیتسوکاران و هر روز نام اورتر شدن جودوکاها شد .(در آینده مقالاتی کامل راجبه فرق فنون جوجیتسو و جودو و نیز روایت مبارزات و سبک مبارزه جودوکاها نوشته خواهد شد و به همین دلیل از توضیح مفصل در این موارد اجتناب می شود)
جالب اینجاست که این مدرسه در ابتدا تنها 9 شاگرد داشته است در سال اول تاسیس اما امروزه روز بیش از یک میلیون بازدیدکننده و میلیون ها طرفدار و رزمی کار در این رشته ورزشی رزمی وجود دارد!
همانطور که میدانید در اکثر سبک های رزمی سطح بالا معمولا علاوه بر پرورش جسم به پرورس روح نیز توجه میگردد که یکی از راه های پرورش روح همان تحصیل و مطالعه است و در این راه خوده استاد کانو پیشگام بوده وی با وجود مشغله بسیار توانسته در دانشگاه در رشته اقتصاد سیاسی تحصیل نموده و در سال 1881 از دانشگاه امپریال توکیو فارغ التحصیل گردد. علاوه بر تحصیل در این علوم استاد کانو در ادبیات و .. دیگر علوم زمان خود نیز دارای مطالعاتی گسترده بوده است که شرح برخی از انها در همین مطلب رفت.

باید گفت نه تنها ورزش مانع ادامه تحصیل وی نشده بلکه باعث ارتقای هرچه بیشتر وی در فنون رزمی نیز گشته است زیرا تحصیل درک روشن تری از وقایع و اتفاقات به وی داده است و سبب ساز مطالعه گسترده و عمیق فنون سبکهای مختلف در ایشان شده است.
در سال 1886 مسابقه ایی بین فایترهای جودو و جوجیتسو برای تعیین رشته برتر انجام شد که جودوکاران به راحتی در این مسابقات پیروز شدند و عاملی شد بر محبوبیت و شهرت بیش از پیش جودو در ژاپن .
در سال 1887 اصول کودوکان جودو کامل شد که مبتنی بود بر پرورش روح و روان ، پرورش جسم و مسابقه .
ساختار جودو اینگونه سازمان یافته بود که ورزش رقابتی باعث افزایش بیشتر تجربه شخص و حرفه ایی شدن وی در جودو میشد.
استاد کانو معتقد بود که :
جودو از دو روش ساخته شده است یکی Randori و دیگری کاتا .
رندوری به دلیل اینکه تحت شرائط واقعی مسابقه را انجام می دهد باعث افزایش تجربه می گردد و در آن شخص فنون پرتابی و قفل کردن و.. را مورده استفاده قرار می دهد البته تحت قوانین و شرائط جودو تا باعث صدمه دیدگی شدید نشود و کاتا هم که در واقع فرم اجرای تکنیک ها در جودو است و در این روش استفاده از سلاح و لگد برای نشان دادن نوع فنون دفاعی آزاد میباشد اما در رندوری مطابق قوانین جودو برای جلوگیری از صدمه دیدن شخص استفاده از سلاح و لگد زدن ممنوع است.
جالب آنجا که استاد کانو در ادامه می گوید که این مراحل میگردد تا اینکه به اخلاق و نظم در جودو میرسد ، از نظم و رعایت انضباط که با رعایت کردن قوانین جودو انجام می شود تا شجاعت که فقط در حرف نباید گفته شود بلکه شجاعت در استقامت ، مهربانی و احترام به دیگران و بازی منصفانع و رعایت عدل است .
در سال 1889 استاد کانو در پی تلاشهای پییگر خود برای شناساندن این ورزش رزمی به اروپا و امریکا سفر و نمود و بیش از 8 بار به خارج از کشور برای شناساندن این سبک رزمی مسافرت کرد و بارها در سخنرانی ها و مقالاتی توضیحاتی کامل راجبه این ورزش داد که کم کم سبب ساز حضور این ورزش را در المپیک به وجود بیاورد. اما جودو از سال 1892 به صورت گستدره در ژاپن و اروپا رواج یافت و این شروعی بود برای جودو و جودو دوستان.

این عکس کوچک شده است برای مشاهده ی سایز اصلی کلیک کنید

جودو در اروپا سال 1921 (فنون از چپ به راست: osotogari, osotomakikomi, seoinage )

از بعد این سال دکتر کانو و سبک رزمی ش انواع و اقسام موفقیتها را به دست اورد و از گردنه صعب العبور اعتبار و شهرت با موفقیت عبور نمود.
در سال 1905 نمایندگانی از مدرسه جوجیتسو ryu با توافق بر سر اینکه برخی از روشهای سنتی جوجیتسو در جودو حفظ شود موافقت کردند و به نوعی از در دوستی با سبک تازه تاسیس درآمدند و دو سال بعد جودو راه خود را به سمت امریکا با Gunji Koizumi گشود و توانست موفقیت خود را در ژآپن در آنجا نیز تکرار نماید.
لازم به ذکر است که در طول سالیان جودو در امریکا به سبکهای گوناگون و با علائم مختلف نشان داد شده اما در اصل مطلب که همان شیوع و گسترش وسیع جودو به عنوان یک سبک تازه تاسیس اما مفید بود هیچ نقصی وارد نیست. و سرانجام در سال 1909 جودو توانست خود را به عنوان یک بنیاد مورده تائید فدراسیون های ژاپن دربیارود و به عنوان عضو کمیته المپیک ان قرار گیرد.

 مربیان جودو در قاره آمریکا در اوایل سال 1900

استاد کانو سالهای سال در مقام های مختلف در وزارت آموزش و پرورش ژاپن و دیگر نهادهای آن خدمت کرد و توانست به رتبه های بسیار بالا در این سیستم برسد و همین مورد سبب شد که کار برای جودو و شناساندن آن اسانتر گردد مثلا در مورادی استاد کانو با بودجه تعیین شده توسط آموزش و پرورش ژاپن توانست به سفرهای مطالعاتی و اشناسازی جودو برای کشورهای خارجی برود و از طرف دیگر هم عضویت در کمیته ملی المپیک بود و داستان آن هم بسیار جالب است.
به دولت های ژاپن و چین گفته می شود تا تیم های خود را برای المپیک سال 1912 معرفی نمایند اما این خواسته با مخالفت دولت ژاپن مواجه شد اما آموزش و پرورش ژاپن پیگیر آن شد و استاد کانو را به کمیته المپیک معرفی نمود و استاد کانو نیز با مطالعه مطالبی از المپیک از سفارت فرانسه خود و کشورش را برای ورود به المپیک آماده نمود و به عنوان نماینده ژآپن در کمیته ملی المپیک فعالیت نمود تا در سال 1912 تیم های ژاپنی را به المیپک استکهلم وارد نماید.
به جرات میتوان گفت استاد کانو بیشترین نقش را در شناساندن ورزش ژاپن با حضور در المپیک ایفا نمود و بارها باعث حضور ژاپن در المپیک گشت و استاد کانو هدف خود از این چنین تلاش بی وقفه ایی را این چنین بیان نمود:
جمع کردن مردم کنار همدیگر برای یک دلیل مشترک: احساس دوستی و رفاقت

در 1910 جودو به عنوان یک ورزش امن و مفید که میتواند دفاع از شخص رو به خوبی هدایت نماید و اموزش دهد شناخته شد و در 1911 به عنوان بخشی از سیستم اموزشی ژاپن به تصویب رسید.در طی این سالها مدام بعضی قوانین جودو مورده بررسی و تغییر قرار میگرفت و در مواردی چون حرکات نشسته و... تغییراتی در ان ایجاد شد و 8 تکنیک از جودو خارج شد.
 

شعار جودو این بود:
Seriyoku-zenyo (بهره وری حداکثر)
Jita – kyoei (رفاه متقابل) 

و نیز تاکید بر اموزش های اخلاقی و معنوی علاوه بر اموزش فیزیکی بود.هدف نهائی جودو که خواست دکتر کانو بود ساخت و پرداخت انسانی بود که در جامعه دارای ارزش و جایگاه باشد و این امر به تدریج تا سال 1922 در جامعه جودو جا افتاد.
خوده استاد کانو در سال 1888 که هنوز جودو به صورت رسمی جا نیافتاده بود در سفارت بریتانیا در توکیو راجبه جودو این چنین گفته است:
از همان ابتدا جودو برای من در سه اصل طبقه بندی شده است:
rentai-ho, shobu-ho, , shushin-ho.
rentai-ho اشاره به یک ورزش فیزیکی است درحالیکه shobu-hoاشاره دارد به یک هنر رزمی و shushin-ho اشاره دارد به پرورش عقل و تقوا و همچنین مطالعه و استفاده از فنون جودو در زندگی روزمره مان.
اگر برای اولین بار در نظر ما جودو یک هنر فیزیکی است نباید از یاد ببریم که بدن ما نباید سفت باشد اما همزمان باید سریع و قدرتمند باشد تا در مقابل حرکات سریع و غیرمنتظره حریف بتوانیم عکس العمل نشان دهیم و در این حال باید از هر فرصتی استفاده کنیم تا در عمل خرد و فضیلتهای ما رو بهبود ببخشد و این است ارمان من در جودو/.
این تعریف ابتدائی ترین تعریفی بود که استاد کانو از سبک رزمی جدید خویش ارائه داد تا اینکه در سال 1915 تعریفی روزامدتر و کارامدتر و ساده تر ارائه نمود:
جودو راه استفاده از بالاترین و کارامدترین انرژی انسان در دو بعد جسمی و روحی است.این امر از طریق تکنیکها و فنون جودو در راه حمله و دفاع میتواند تحقق پیدا کند که سرانجام ان قوی شدن روح و جسم به صورت همزمان است که باعث میشود نظم و انضباطی خاص بر فرد حاکم شود که در سرانجام آن فرد میتواند نقش مثبتی را در جامعه پیش روی خود ایفا نماید.
این تعاریف بارها و بارها توسط هم استاد کانو هم دیگران بیان شده و چندین تعریف نوین دیگر نیز به ان افزوده اند اما بن مایه همه آنها همین اصول بنیادین جودو میباشد که ارمان استاد کانو بزرگ بوده است.

استاد کانو بارها تلاش نمود تا جودو را وارد المپیک نماید و معمولا ذکر میکرد که جودو تنها یک ورزش صرف یا مسابقه ایی نیست بلکه هنر و علم زندگی کردن در آن نهفته است که قصدش پرورش شخصیت فرهنگی و.. شخص است و تنها وجه randori ان قابل استفاده در ورزش های رقابتی است و البته برای این میخواهد جودو وارد المپیک شود تا نقش بین المللی پیدا کند و به عنوان یک ورزش ناسیونالیستی ژاپنی شناخته نشود و به دور از هرگونه منافع نژادی و ملی و کشوری و بدون تاثیرگزاری هیچ قدرتی این سبک رزمی توسعه یابد.
دکتر کانو برای جودو 12 دان و درجه قرار داد که البته هیچگاه بالاتر از دان ده را به کسی اعطا ننمود.
و مدرسه کودوکان هم در طول تاریخ به افراد بسیار نادری دان 10 را اعطا کرده است به مانند استاد Kyuzo Mifune که شاگرد استاد کانو بوده است.

از طرف دیگر سیستم رده بندی کمربندها در جودو بسیار متفاوت است اما از سطح کیو شروع میگردد تا دان ده .
رنگ کمربندها هم بسته به کشورها متفاوت است اما در اغلب موارد به این شکل است :

رنگ زرد ، رنگ ابی ، رنگ سبز ، رنگ بنفش ، رنگ قهوه ایی (که در سطح کیو قرار میگیرند)
و بعد هم رنگ سیاه که از دان یک شروع می شود تا دان ده هرچند در کشورهای مختلف بعضا کمربند قرمز و سفید قرمز هم دیده میشود اما رسمیت چندانی ندارد (شاید دلیل این رنگ بندی به ژاپن برگردد زیرا ژاپنی ها ابدا رنگ ابی را قبول ندارند و کماکان معتقدن باید به رنگ سفید هر دو جودوکا مبارزه نمایند و برای تمایز این دو معمولا یکی از رنگ قرمز در کمربندش استفاده میکند و شاید همین عامل ایجاد رنگ قرمز در کمربندها شده اما سیاه بالاترین کمربند و رسمی ترین آنها است)

دکتر کانو به پاس سالها زحمات و خدمات به ورزش ژاپن و اعتلای ان در سال 1935 توانست لقب پدر ورزشی ژاپن و جایزه Asahi را از ان خود نماید.
و سرانجام این استاد بزرگ رزمی جهان در 4 مه 1938 براثر ذات الریه در سن 78 سالگی درگذشت.
بعد از وفات ایشان جودو راه خود را در راهی که شاید دکتر کانو چندان مایل به آن نبود ادامه داد، در جنگ جهانی دوم جودو به جای اینکه تنها به عنوان یک ورزش که روح و جسم را قدرتمند میسازد مورده ملاک قرار گیرد به عنوان یک روش مبارزه حرفه ایی برای نیروهای نظامی شناخته شد و از ان در عملیاتهای گوناگون و برای مقاصد مختلف و شاید خلاف روح قوانین جودو اجرا شد اما همین عامل باعث شد کسانیکه جودو را برای امورنظامی فرا میگیرند به سطح بسیار بالائی از امادگی نظامی و تجربه در جودو برسند که بعدها سبب ساز رشد کاملتر و بهتر این رشته رزمی ژآپنی شد.
جودو پس ازم گر استاد کانو نه تنها نمرد بلکه توانست در سال 1950 در سرتاسر جهان باشگاه هایی برای اموزش فنون رزمی اش تاسیس نماید و نهایتا در سال 1964 در المپیک توکیو المپیکی شد و به عنوان اولین ورزش رزمی ژاپنی حاضر در المپیک کار خود را شروع نمود.
نکته جالب اینکه از 16 مدالی که در این مسابقات داده شد سهم ژاپن سه طلا و یک نقره شد! و اولین مدال طلای جودو در المپیک را نیز شخصی هلندی به نام آنتوان جانسون از یک جودوکای ژاپنی گرفت!
حالا دیگر جودو ورزشی ژاپنی بود که تبدیل شده بود به ورزشی بین المللی و محبوب در سرتاسر جهان که باشگاه ها و اساتید بسیاری راه و رسم و فنون انرا به شاگردان و علاقه مندان به این سبک دفاع شخصی اموزش میدادند.
مدرسه کودوکان سالهای سال به راه اموزش و مطالعه روشهای جدید در جودو پرداخت و سرانجام در سال 1982 ان 8 تکنیکی را که به کنار وانهاده بودند باز هم به جودو اضافه کرده و علاوه برانها 17 تکنیک جدید را به تکنیکهای جودو اضافه نموده و انرا به 65 فن رسمی کودوکان تبدیل نمودند.
اما هنوز مشکلات بسیاری برسر راه بود ( و میشه گفت هنوزم هست!) مانند این مورد :
در ابتدای راه جودو معمولا افراد از هر وزنی با هم رقابت میکردند و اگر دو شخص هر دو مهارت یکسانی از نظر رزمی میداشتند معمولا شخص بزرگ تر از نظر جثه و وزن برنده میدان بود.در ان زمان مخالفتهای زیادی با تعیین وزن و جداسازی اشخاص انجام میشد اما نهایتا تصمیم گرفته شد که از سه وزن به 5 وزن ارتقا یابد در المپیک 1964 برای تسریع هرچه بیشتر در گسترش جودو (اساتید برجسته جودو معمولا معتقد بودن که هرکه ماهرتر باشد برنده است و اصولا ربطی به وزن و.. ندارد)

نکته دیگر اینکه تا سال 1992 این ورزش مختص مردان بود در المپیک اما از بعد آن سال این رشته در المپیک برای زنان نیز ایجاد گردید.

هم اکنون در هفت وزن جودو کار میشود شامل مردان و زنان :

برای مردان :

Under 60 kg 60~66 kg 66~73 kg 73~81 kg 81~90 kg 90~100 kg Over 100 kg

برای زنان:

Under 48 kg 48~52 kg 52~57 kg 57~63 kg 63~70 kg 70~78 kg Over 78 kg

مشکل دیگر توسعه جودو، اموزش فنون به کودکان بود زیرا اولا انها در کنترل قدرت خود و اینکه در بیرون از باشگاه بلوا به راه نیندازند با مشکل مواجه بودن و ثانیا از نظر یادگیری فنون برای سن انها بسیار خطرناک بود به خصوص اگر اموزش نامناسب داده میشد.برای این موضوع چند راه حل در نظر گرفته شد که یک نمونه ان اموزش جودو به صورت ساده و سبک به کودکان بود تا زمانیکه تشخیص داده میشد شخص توانائی کنترل غریزه و قدرت خود را دارد.
این شرحی کلی و بسیار بسیار مختصر بود از تاریخچه جودو از هنگامه شروع ان تا زمان درخشش ان اما هنوز حرفهای بسیاری باقی است شامل نوع وزنها و نوع لباس ها کمربندها و کشورهای پیشرو در جودو و اموزشها و تکنیکهای جودو که در آینده نزدیک در ادامه همین مقاله به انها پرداخته میشود و در این مقاله به اشاره سطحی اکتفا شده است.
امید است این مطلب مورده توجه دوستان جودوکا و علاقه مندان به تاریخ جودو گرفته باشد.
در این مطلب سعی شده از مطالب حقیقی و مورده تائید استفاده شود اما اگر اشتباهی نیز در مقاله رخ داده بر شخص خواننده واجب است که تذکر دهد تا انرا رفع نمایم زیرا ممکن است در بعضی قسمتها یا ترجمه بعضی مطالب مورده اشکال دوستان قرار گیرد.
در این نوشتار با کمک از متون خارجی و ترجمه آن به وسیله مترجم ها توانسته ایم بخش اعظمی از تاریخچه جودو را به زبان فارسی نشر دهیم و یقینا این نوع تجرمه دارای مشکلاتی چه ازنظر لغوی و چه مفهومی میباشد که حقیقتا از این بابت پیشاپیش عذر خواسته و امیدوارم در اینده ایی نزدیک آنها را کشف و اصلاح نمایم با کمک شما دوستان عزیز ، این مقاله شروعی است برای انتشار مقالاتی جامع تر و بهتر در رابطه با جودو
امیدوارم مورده توجه علاقه مندان به جودو قرار گرفته باشد. 

گردآوری و ترجمه: ادیب نوروزی / ارنستو رومل 

http://forum.pakdel.net